Czuję się zraniona i niedoceniana. Kiedy moja synowa mnie potrzebowała, zawsze była miła i serdeczna. Często dzwoniła, pytając: „Mamo, możesz nam pomóc?“ Ale teraz, gdy nie potrzebują mnie tak bardzo, słyszę tylko: „Dlaczego zawsze się wtrącasz w nasze życie?“ Mój syn ożenił się dziesięć lat temu i przeprowadzili się do domu, który podarowaliśmy im z mężem.
Moja mama zawsze była kontrolującą postacią w moim życiu. Nie dla wszystkich, nie. Tylko dla swoich dzieci. Nasz ojciec miał dobrą pracę w przeszłości, ale to nie chroniło nas przed jej dominującą naturą.
Doskonale pamiętam dzień, kiedy moja ciotka, siostra mojego ojca, postanowiła przyjąć mojego chorego tatę do swojego domu. Jej słowa były ostre i niezapomniane. Wygłaszała wielkie przemowy, które mogłyby zostać zapisane w książce z pamiętnymi cytatami. Moja ciotka nie była szczególnie miła. Obrażała nas na różne sposoby, oskarżając o chęć porzucenia naszego biednego, słabego ojca.
